Slauga Slamm

Slauga á Stykkishólmi. Hola! Í síðasta pístli ræddi ég um mikilvægi þess að þekkja eigin mörk og þora að biðja um aðstoð. Ég tók það samt skýrt fram að það væri ekkert að því, t.d. gætir þú kannski ekki gengið upp stiga en þá ættir þú að geta rúllað upp ramp eða tekið lyftu, í versta falli gætir þú beðið einhvern að bera þig upp. Það ættu að vera fleiri leiðir fyrir þig að komast áfram, að ná markmiðinu. Kan du inte? Vil du inte?  Lesvélin hennar Slaugu. Í þessum pístli langar mig að fjalla um það að vera daufblind og læra tungumál. Eins og ég hef áður greint frá þá missti ég heyrnina í kringum 5 ára aldur. Þá kunni ég að tala íslensku og hafði lært smá íslenskt táknmál af eldri systur minni, þó að íslenskuorðaforði 5 ára barns væri raunar ekki mikil. Ég t.d. sagði alltaf „aði“ þegar ég notaði sagnorð í þátíð, svo dæmi sé nefnt. Þrátt fyrir það lærði ég meira í grunnskóla. Ég var reyndar mjög latur nemandi fyrstu 3 árin, nennti sjaldan að lesa og var alltaf út

Slauga á æfingu Litli æfingarsalurinn var fullur af fólki í íþróttafötum að gera sig til fyrir fyrsta tímann í grunnnámskeiðinu. Rödd þjálfarans glumdi er hún gerði sitt besta til að útskýra allar æfingarnar í bak og fyrir. Ég elti hina og gerði mitt besta til að gera æfingarnar. En þá fóru allir allt í einu að hoppa á kassa og gera burpeas og ég sat eftir í stólnum mínum og vissi ekki hvað ég ætti að taka til bragðs. Á endanum neyddist ég til að staldra við og biðja um hjálp. „Þú gerir bara það sem þú getur,“ sagði þjálfarinn þegar ég loks hafði mig í að ræða við hana „svo máttu alltaf láta vita ef þú vilt einhverja aðstoð eða aðlögun.“ Það getur stundum verið þreytandi að þurfa að biðja sífellt um hjálp. En stundum er bara ekkert annað í stöðunni, annaðhvort er það hjálp eða ekki hjálp. Hefði ég ekki beðið þjálfarann um hjálp á fyrstu CrossFit-æfingunni hefði ég líklega hætt að æfa strax. En ég vildi það ekki, enda fannst mér þetta mjög spennandi íþrótt. Ég fékk því e